Saturday, March 23, 2013

Grodziskie beer: Recovering an Important Chapter in European Beermaking History


Grodziskie: Recovering an Important Chapter in European Beermaking History - open letter


Dear International Brewers of Grodziskie Beer,


we are a group of Polish homebrewers and people connected to the town of Grodzisk Wielkopolski. While not all of us are from this region with a rich beermaking history, we are all brought together by a keen interest in keeping this extraordinary cultural legacy alive.


Hence, we are writing to you in the hopes of clarifying misleading information that we have found in many descriptions of Grodziskie beer -- the crucial one being the misnomer “Graetzer.” We hope that this letter begins a mutually beneficial dialogue about Polish beermaking traditions and their originality and independence of German beermaking. In this letter, we wish to provide a background that will shed light on the untrustworthiness of some of the German-language sources you may have used for your classification of Grodziskie, and to sketch out a broader context of German colonization of Greater Poland (Wielkopolska, the region where Grodzisk lies) and Polish national resistance during the Partitions that divided up our country between Germany, Russia, and Austria for the whole of the nineteenth century, as well as the later German occupation during World War II. These historical phenomena have had an obvious impact on beermaking in the region, yet one must keep in mind that Grodziskie originated in the Renaissance, and from the eighth century until the nineteenth century Wielkopolska was always Polish. The region is, in fact, the original heartland of Polish statehood, which was established in 966.

We recognize the lasting impact of the Cold War on knowledge production in the West. Education and knowledge production during the Cold War basically erased half of Europe not only from the map but from the Western knowledge base. As a consequence, the countries that appeared after the revolutionary year 1989, notably, Poland, which was the first one to overthrow the Communist regime, have come to figure in the Western imagination as completely new, history-less, and deprived of cultural heritage, which could not be further from the truth.

The reason why we are concerned about your misclassification and misnaming of Grodziskie is not simply a matter of national pride, it is also a matter of knowledge. The name Graetzer is fine as a secondary name for this beer style, since it was, indeed, used during the times Wielkopolska was colonized and occupied by Germany (and later, to keep the export version of the beer recognizable to foreign buyers). Yet the primary name for this beer style  must be Grodziskie. The common belief that the Polish language is “difficult” and “exotic” is a troublesome remnant of Prussian colonization policies that sought to eradicate our language and culture. These policies manifested in name changing (applied to place names -- hence, Grodzisk became Graetz -- and people’s names) and banning the use of Polish in education and in public spaces. If you choose to prioritize the German name of Grodziskie and classify it as a German beer style, you will be subscribing to the legacy of colonization and unwittingly re-enacting its symbolic violence in the twenty-first century. Therefore, we ask that you take into consideration the cultural role of this beer and of the Polish beermaking tradition in the context of Poland’s complicated history as well as Grodziskie’s role in sustaining dignity and keeping the spirit of celebration alive among the Polish population who brewed, drank, and loved it. The decisions of the American Beermaking Association set standards worldwide and so we hope that you help us keep the history of Grodziskie alive and accurate for the benefit of brewers and beer lovers worldwide.

Below, we offer a brief sketch of beermaking in Poland, which, albeit concurrent with German beermaking, was for the most part independent of it.

Polish statehood dates back to 966 and from the Polish historical perspective, Soviet domination during the Cold War, Nazi German occupation during World War II, or even the Partitions that eradicated Poland for the whole of the nineteenth century, are but episodes that sought to but did not nullify the Polish people, our language, customs, and our intellectual traditions. In other words, where the West sees a void, we see a history of resistance, survival, and endurance of our culture.

And beer is no small part of that culture: the oldest surviving Polish song ”Chmiel” (Hops) sings the praise of hops, which were cultivated by Slavic peoples in the region well before the establishment of Poland. In 1025, The German chronicler Thietmar of Marsenburg described the first king of Poland, Bolesław I the Brave as a “beer drinker.” Chrobry’s later successor, King Leszek I the White (1186-1227) was able to convince the Pope that he could not take part in the Fourth Crusade because there was no beer in the Holy Land, and he could not survive without the beverage.
The town of Grodzisk Wielkopolski was established in 1303 by King Przemysł II. The first mention of a malt house in Grodzisk is found in documents from 1426. In 1601, the nobleman Jan Ostroróg reformed and modernized the already existing Grodzisk Brewers Guild. Every batch of the beer prepared for shipment was personally inspected by the mayor of Grodzisk.

There is also a legend connected to Grodziskie beer. A monk by the name of Bernard (born as Blazej Pecharek) was said to have walked through the town in 1601. People complained to him about a dried-out well they had used for beer production. The holy man prayed and blessed the well and water started flowing again. In return, every year the people of Grodzisk would donate a barrel of Grodziskie to his monastery. This custom was observed until World War II with an interval of several years during the Prussian colonization when the policy of Kulturkampf targeted the connections between the Polish population and Catholic Church and its institutions. The Blessed Bernard’s well stands in Grodzisk until this day and functions as one of the town’s key landmarks.

From these beginnings, Grodzisk was always the only place Grodziskie was ever produced. There are some claims proffered by beer experts outside Poland that there were possibly other towns that made this kind of beer. There is no truth to those claims.  Although Grodzisk is a relatively small town, it quickly won fame for its amber beverage, as well as for its healthful water (you may see here the obvious link to the legend of the Blessed Bernard).



Bernard’s Well in the Old Market Square in Grodzisk Wielkopolski. The statue on the right represents the Blessed Bernard.

From the seventeenth century, Grodziskie’s popularity began transcending the Wielkopolska region and achieving ever-growing popularity in the whole of the Polish-Lithuanian Commonwealth (The Kingdom of Poland had a lasting union with Lithuania and together they were a major agricultural power in Central and Eastern Europe until the Partitions). In this period, the Grodzisk brewers started exporting their beer to the German countries of Brandenburg, Prussia, and Silesia, as well as to the Hanseatic free cities of Luebeck, Danzig (contemporary name: Gdansk), Bremen, and Koenigsberg (contemporary name: Kaliningrad).

It became an issue of status for every Polish nobleman to have Grodziskie at his estate. Otherwise, he would be called cheap or considered to be in financial difficulty.

There are a number of historical documents in Polish that contain descriptions of the local Grodzisk craft law connected to beermaking. These documents contain also names of brewmasters: these brewmasters had Polish names, not German.

Grodzisk only became Graetz during the Partitions of the nineteenth century, when Germany took over and sought to colonize western Poland (while Austria and Russia took the south and the east, respectively). Grodzisk became Graetz again when Nazi Germany attacked and occupied Poland in 1939. Apart from these painful historical episodes, the town was always Grodzisk, and its beer always Piwo Grodziskie.

The change of the town’s name to Graetz belonged to the broader plan of German colonization of Wielkopolska during the Partitions. These policies included forced resettlement of Poles to “thin out” the Polish population and “make room” for German colonists who were heavily subsidized by the German Colonization Fund, the banning of Polish language in education (to eradicate Polish intellectual traditions and gradually eradicate the language as well), re-naming of places and people (e.g. translatable Polish names were rewritten in German, untranslatable ones were changed to common German names), and, later, under the leadership of Otto von Bismarck, these policies became solidified under the Kulturkampf, which ostensibly targeted Catholicism, but in reality targeted the church as one of the sites of Polish resistance.

Grodzisk lay at the heart of Polish resistance efforts in the region: it was one of the major sites of five local uprisings. In response to the First Partition of Poland in 1774, this small town mobilized several hundred soldiers to fight against German aggressors. During the revolutionary year 1848, guerrilla fighters from Grodzisk again stood up to the German occupants. The responses to the ban on Polish in schools was overwhelming across Wielkopolska, yet schoolchildren’s protests were met with incredible violence. In 1906, the Grodzisk schoolchildren -- as well as schoolchildren in several other Wielkopolska towns -- went on strike. This strike was brutally thwarted.

Needless to say, World War II, during which the region was forcibly incorporated into the Third Reich, brought back these genocidal measures in a more violent, absolute, and organized manner.

We hope that this brief sketch can shed some light on the kind of symbolic violence enacted by the preference for German names of Polish place names and Polish cultural heritage. The supposed “easiness” that German names carry over the Polish ones is an echo of anti-Polish propaganda, which was never examined in the West after World War II. Indeed, Polish language may appear strange and difficult to some, yet it is important to recognize the harm in the claim that such difficulties are somehow “universal” or “natural” and to learn about the history of such thinking and the continued harm it brings.

Polish artists and thinkers continue to be censored in their Polishness in the West. The most famous examples include Nicolaus Copernicus who, though he may have been a speaker of German, was nonetheless a subject of the Polish king (the modern sense of national identity by which we live today did not apply in the Renaissance); the composer Fryderyk Chopin, who was Polish-French and heavily involved with the Polish emigrant elite in Paris; Maria Sklodowska-Curie -- commonly referred to in the West solely by the French version of her name, Marie Curie, who was a Polish scientist living and working in France; Joseph Conrad, who left partitioned Poland for Great Britain; Bronislaw Malinowski -- Polish anthropologist writing in English, and many others.

It is also important to note, in the American context, that for Tadeusz Kosciuszko and Kazimierz Pulaski, the fight for American independence was tied to the freedom struggle in which they engaged in their native Poland.

Returning to the history of beermaking in Grodzisk: in 1919, Grodzisk went back to the newly established II Republic of Poland, and the Grodzisk breweries consolidated into a joint-stock company under the name Zjednoczone Browary Grodziskie (United Grodzisk Breweries). The National Union of Beermakers took Grodzisk as its center of operations, which included training and certifying beermaking professionals.

In 1939, Adolf Hitler authorized the attack on Poland with a command that stated: “Kill without pity or mercy all men, women, and children of Polish descent or language. Only in this way can we obtain the living space we need.” The Nazis changed the name of Grodzisk to Greatz and took over all businesses, including the breweries (needless to add, this was done without any kind of compensation to the Polish and Jewish-Polish owners of the businesses). Polish was then banned in public spaces, many Poles faced again resettlement west to “make room” for colonizers from Germany, others were forced into slave labor on farms and and businesses taken over by the Nazis. In order to reinforce the ideology fed to German society as justification for the genocide of Poles, the Nazis sought to “prove” that Poles (and other Slavic peoples) were intellectually inferior and fit for servitude and physical labor by mass murders of Polish intellectuals.

To further illustrate the point we have been elaborating throughout this letter, we would like to present the two bottle stickers under which Grodziskie was exported.

The sticker used right after World War I, which uses the German name in order to capitalize on the recognizability of this name (this was right after the 123 years of Partitions, during which time Polish names could not be used for any official or business purposes):




After World War II, exported Grodziskie returned with a more genuine sticker.





---------------------

Saturday, March 2, 2013

Amerykańskie etykiety cz. 4 - po sąsiedzku - browar Three Heads z Rochester w stanie Nowy Jork


Rochester położone jest w zachodniej części  stanu  Nowy Jork, nad brzegiem ogromnego jeziora Ontario. Miejscowi żartobliwie mówią tu o Kanadzie, że leży "across the pond" -  używając sformułowania zarezerwowanego do Atlantyku. Miasto zamieszkuje 200 tysięcy ludzi. Jeszcze całkiem niedawno przeżywało swój okres świetności - głównie przez kwaterę główną koncernu Kodak. Czasy analogowych filmów fotograficznych odchodzą w zapomnienie i Kodak najpierw musiał drastycznie zredukować zatrudnienie, a ostatnio ogłosił upadłość.

Rochester znane jest też lokalnie ze swojego dziwacznego przysmaku - tzw."garbage plate" czyli "talerza śmieci". Na talerz wrzuca się frytki, makaron z serem, do tego dodaje jakieś mięso - może być np. hamburger i zalewa jakimś sosem.  Nie wygląda to zbyt apetycznie:


Ale mimo kryzysu piwowarstwo w Rochester kwitnie. Ostatnio - na jesieni 2010 powstał tu nowy browar kontraktowy "Three heads brewing" Trzy głowy w nazwie nawiązują do trzech założycieli browaru - wcześniejszych miłośników piwa i piwowarów domowych.

Choć produkty tego browaru dostępne są w mojej Ithace, to jeszcze nie miałem odwagi spróbować ich najpopularniejszego piwa - Skunksa.

Poniżej charakterystyczne etykiety z tego browaru:

















UPDATE z 23 marca 2013: Niedawno miałem okazję spróbowac ich DIPA "Too Kind" - to trzecia etykieta licząc od góry. Piwo lane w Ithakańskiej knajpce piwnej Bandwagon. Wrażenia: Bardzo dobre piwo. Jak to DIPA - mocne ale nie czuć alkoholu, nie ma dominacji słodkich słodów, no i piękny, silny aromat amerykańskich chmieli., Szkoda, że nie ma w butelkach - wtedy bym mógł je na spokojnie zdegustować w zaciszu domowym, sfotografować i się z Wami podzielić wrażeniami. W każdym razie - polecam to piwo!

Tuesday, February 26, 2013

Piwna foto-wyprawa wokół jeziora Keuka

W jednym z miejscowych pubów co czwartek pojawiają się ludzie z jakiegoś browaru, przywożą beczkę piwa i jest testowanie. Tym razem przyjechała miejscowa ekipa z Ithaca Beer Co. Przywieźli swoje sztandarowe piwa ale także beczkę Ithaca Nut Brown Ale:


leżakowanego w dębowych beczkach.

Całkiem smaczne piwo z nutami karmelu i czekolady ale ja oczywiście wolałbym do tego mocno chmielowy charakter. Testowałem też bardzo mocne Imperial IPA z browaru Dogfish Head - Burton Baton. 10% alkoholu, mocno chmielone i również leżakowane w beczkach dębowych: 


Bardzo ciekawe, "charakterne" piwo. Znakomicie pasowałoby do zimowego przesiadywania przed kominkiem i powolnego sączenia :)

Oczywiście pojawiło się tam sporo piwowarów domowych i amatorów złotego trunku. Szybko zgadałem się ze znajomymi z naszego koła piwowarskiego Ithaca Ale Makers, że jutro ruszamy na całodzienną wyprawę w okolicę jeziora Keuka - piwnym szlakiem.

Przybliżę teraz moim czytelnikom o jakim rejonie Stanów piszę. Ja od kilku lat mieszkam w Ithace w Stanie Nowy Jork. 



Ithaca (na mapie zaznaczona jako B) położona jest w połowie drogi między kanadyjskim Toronto (C) i Nowym Jorkiem (A) Około 4 godzin jazdy samochodem do każdego z tych miast.

Sam rejon Ithaki nazywany jest "Finger Lakes" czyli "Jeziora Palcowe". To kompleks prawie równolegle do siebie położonych polodowcowych jezior rynnowych. Kiedyś zamieszkanych przez różne narody Indian Irokezów.
Nad południowym krańcu najdłuższego z nich - Jeziora Cayuga położona jest właśnie Ithaca.  Cayuga ma około 60 kilometrów długości i 2-3 kilometry szerokości. Powierznia tego jeziora jest większa o 50% niż nasze Śnardwy. Wszystkie jeziora otoczone są wzgórzami w których dopływające rzeki rzeźbią fantazyjne kaniony i gdzie można podziwiać wspaniałe wodospady. Na wzgórzach tych masowo uprawia się winogrona a miejscowe winnice i powstające w nich wina przyciągają co roku tysiące turystów. 
W tych okolicach, jeszcze przed czasami prohibicji uprawiano masowo chmiel. Stan Nowy Jork był wówczas potentatem. Potem to upadło ale właśnie  chmiel i piwowarstwo bardzo dynamicznie wraca w te rejony. Z jednej strony władze stanu Nowy Jork wprowadziły szereg ulg dla piwowarów chcących otworzyć browar rzemieślniczy a z drugiej powstające masowo mikrobrowary nie muszą specjalnie przyciągać turystów - bo oni już tutaj są. Dla turystów zwiedzanie browaru i testowanie lokalnych rodzajów piwa będzie miłą odskocznią od atrakcji winnego szlaku. Duża ilość miejscowych gościńców, hoteli, restauracji to również znakomite miejsce aby tam wprowadzić i wypromować swoje lokalne gatunki piwa.

Oto mapka rejonu Finger Lakes z narysowaną naszą trasą.



Duża niebieska plama u samej góry mapy to fragment jezioro Ontario. Na mapie naszej trasy zaznaczyłem następujące przystanki:

A - Ithaca
B - Watkins Glenn
C - Hammonsport
D - Penn Yan
E - Hector

Oczywiście w okolicy jest jeszcze cała masa innych browarów ale celem naszej trasy było zobaczenie co nowego powstało w okolicy jeziora Keuka (czyt. kjuka) oraz odwiedzenie pubu z mikrobrowarem oraz gorzelni w miejscowości Hektor w pobliżu jeziora Seneca.

W piątkowy poranek ruszamy najpierw do Watkins Glenn. Miejscowość ta słynie z pięknych małych kanionów oraz corocznego wyścigu Nascar. Przejeżdzając przez tę mieścinę zobaczyłem taki żółty ostrzegawczy  znak drogowy:




czyli uwaga "obszar głuchego dziecka"  Zdziwiło mnie użycie liczby pojedyńczej. Zapytałem się moich współtowarzyszy podróży o co chodzi. Otóż jeśli w jakiejś okolicy (szczególnie mniej zaludnionej) mieszka jedno niesłyszące dziecko to stawiają na drogach taki właśnie znak ostrzegawczy.

Inne mijane,  bardzo charakterystyczne dla tego rejonu znaki drogowe to:



Uwaga skuter śnieżny. Choć lata tutaj cieplejsze i bardziej wilgotne niż w Polsce, to zimy są srogie i bardzo snieżyste.

W okolicy mieszka też sporo Mennonitów, którzy migrując ze swojej rodzinnej Holandii trafili zarówno na Żuławy jak i do Stanów i Kanady. Żuławscy Mennonici w sumie też musieli uciekać przed Prusakami i ich militaryzmem - Mennonici są pacyfistami i nie mogą nosić broni. Uciekali więc również do Ameryki Tu w okolicy słyną ze swojego kunsztu stolarskiego oraz produkcji kiełbas. Poruszają się tylko tradycyjnymi bryczkami:




Dojeżdżamy już do wioski Hammondsport. W liczącej zledwie 800 mieszkańców wsi są dwa browary. Na miejscu okazuje się, że jeden z nich jest otwarty dla zwiedzających tylko w sobotę. Ale pozostaje nam drugi. Finger Lakes Beer Company:



Budynek jest nowy. Postawiony parę lat temu z małym parkingiem. Browar otwarto w 2009 roku:


Wchodząc do środka widać przeszklony widok na część produkcyjną browaru:


Logo, księga pamiątkowa i widok na warzelnię.


"Support your local brewery" czyli "Wspieraj swój lokalny browar" głosi nalepka w lewym dolnym rogu szyby


Warzelnia o wybiciu 6 baryłek (amerykańskich, piwnych) czyli około 7 hektolitrów


Warzelnia

Przechodzimy do części wyszynkowej browaru gdzie wita nas przesympatyczny syn właściciela browaru Eric - na zdjęciu z brodą po prawej stronie. Po lewej stoją moi koledzy - Jeff (z brodą), John (w czapce) i stojący na końcu baru George.



Testowanie piwa kosztuje 3 dolary. Dostajemy do ręki menu z testowanymi pozycjami i małe szklanki:


Najbardziej smakowało mi Pale Ale oraz Porter i Stout. Niestety India Pale Ale miało jakiś bardzo wyczuwalny, dziwny posmak ziołowy.

Smakując testowe piwa rozmawiamy z Erikiem. Opowiada nam, że browar to współne przedsięwzięcie jego ojca i wspólnika. Obaj przeszli na emeryturę i postanowili rozkręcić spokojny biznes. Erik również zainteresował się piwowarstwem. Na razie jest samoukiem ale marzy aby pojechac do Chicago do znanej w Stanach szkoły piwowarów, gdzie organizują różne kursy i gdzie można zdobyć międzynarodowe certyfikaty. Nasz kolega Jeff uczył się w tej szkole (pracował i terminował też w różnych browarach europejskich i amerykańskich) więc temat się rozkręca.

Widzimy też dużo naklejek różnych innych browarów. Erik opowiada, że przywieźli to goście z Kalifornii. Wybrali się w podróż samochodem przez całe Stany - od Kalifornii do Nowej Anglii po drodze zwiedzając wszelkie możliwe browary. Nazbierali dużo naklejek i dali im w prezencie. Bardzo fajna wyprawa. Nic tylko mieć odłożone pieniądze i miesiąc - dwa wolnego :)

 Piwa z tego browaru sprzedają zarówno w kegach - do różnych restauracji, gościńców i hoteli w okolicy jak i w butelkach.


Sam "tap-room" czyli część wyszynkowa browaru ma typową dla amerykańskich pubów i niektórych restauracji tablicę na której kolorową kredą wypisuje się pozycje menu. Po prawej stronie tej tablicy wypisali nazwy zajazdów , hoteli i restauracji w których serwują ich piwo:

Mają tam też ładną kolekcję growlerów czyli zakręcanych dzbanków do piwa. Co ciekawe w Stanach growlery są bardzo popularne. Często ludzie podjeżdżają z własnymi do lokalnego browaru i nalewają sobie kilka rodzajów piwa. Oczywiście trzeba to w miarę szybko wypić bo dzbanek jest tylko zakręcany:



Niektóre z bardziej ozdobnych dzbanów czy też butli wystawione są na sprzedaż:



Na ścianie wisi też taki plakat z angielską transkrypcją jak powiedzieć "Poproszę piwo" w różnych językach. Powiedziałem ekipie, że ktoś zrobił błąd z polską wersją bo wychodzi na to, że mówimy "jedno piw proszę":



Kończymy już degustację. I jeszcze zaglądamy do warzelni:


W browarze jest też mały sklep z kuflami, koszulkami, zdjęciami i różnymi piwnymi pamiątkami:


Opuszczamy już to bardzo sympatyczne miejsce.



Następnie jedziemy wzdłuż brzegu jeziora Keuka do miejscowości Penn Yan. Odwiedzamy tam przyszły browar naszego towarzysza podróży Jeffa. Na razie nie ma jeszcze co za bardzo fotografować. Dopiero stara wielka amerykańska stodoła jest remontowana. Solidne drzwi i różne prace stolarskie wykonywali Mennonici. Browar będzie otwarty za kilka miesięcy. Może nawet za rok. Na razie trwa załatwianie różnych pozwoleń i części sprzętu. Jeff lubuje się w różnorakich belgijskich piwach i właśnie taki belgijski profil będzie miał ten browar. Zna się na rzeczy. Pracował wcześniej m.in. w browarze Ommengang w miejscowości Cooperstown w stanie Nowy Jork. Browar ten zdobywa międzynarodowe medale właśnie w kategoriach piw belgijskich skutecznie konkurując z mającymi wielowiekowe tradycje firmami z Belgii.
Jeff pokazuje nam też inny budynek w którym mają pilotową warzelnie. Mówi, że choć browar jeszcze w powijakach to ostatnio znaleźli ich przez internet jacyś ludzie z Brooklynu i specjalnie tu przyjechali aby potestować pilotowych piw.

Jesteśmy w Penn Yan i John proponuje abyśmy odwiedzili jego dom rodzinny. Teraz John mieszka z żoną w Ithace ale w piwnicy domu rodziców leżakują jego mocne piwa.


To widok z domu rodziców Johna. Dom jest na wzgórzu daleko widać jasną wstążkę jeziora Keuka. Po lewej mały kurnik a w dali za szkółką sadowniczą małe obserwatorium astronomiczne ojca.


Może nawet ten widok jest lepszy bo jest na nim jeden z pięciu kotów :)
Niestety śniegi puściły, słońce się schowało. Pada taki ziarnisty śnieg ale idziemy kawałek w pole aby zobaczyć małą plantację chmielu Johna:



Szkoda, że nie jest sezon bo na razie tylko tyczki widać. Ale John opowiada gdzie rośnie Nugget, gdzie Cascade i że mu zaraza wyżarła wszystkie sadzonki Centenniala/

Zimno. Wracamy do domu i bardzo serdecznie wita nas ojciec Johna.


Jest on miodosytnikiem i częstuje nas domowym  miodem o nutach jeżyny

To szklanka tego domowego miodu.
Widzę na ścianach zdjęcia astronomiczne i co najważniejsze wiem co na nich jest więc szybko nawiązuję z nim ciekawą rozmowę o astronomii. W pewnym momencie pyta się mnie czy wiem co to jest miód pitny. Choć mnie to troszkę rozbawiło - wyjaśniam mu o wielowiekowej polskiej tradycji miodosytnictwa. I też o tym że angieslskie słowo "mead" ma swoje słowiańskie korzenie. Opowiadam mu o ogólnej  dostępności miodów w Polsce - jest bardzo zainteresowany.

Ale idziemy zwiedzać piwnicę domu. Tutaj John pokazuje swoje leżakujące piwo:


W pomieszczeniu obok jest też kolekcja własnych miodów jego ojca:



W piwnicy panuje stała, niska  temperatura - więc to idealne miejce na leżakowanie.

Ojciec Johna otwiera tam wielką lodówkę i wyciąga kawał sera własnej produkcji, Zanosimy go do góry i delektujemy się nim popijając domowy, pyszny miód:



Oczywiście koty też są bardzo zainteresowane serem


Ale w miarę rozmów i znikającego sera zajmują się tym co lubią najbardziej:


Potem jeszcze przychodzi mama Johna i od razu interesuje się moim aparatem. Okazuje się że ma ten sam model i rozmawiamy na tematy zarówno sprzętowe jak i zdjęciowe. Pokazuje mi swoje przepiękne klimatyczne zdjęcia które zrobiła czaplom.

Na koniec jeszcze idziemy oglądać małą oranżerię w kształcie połowy piłki nożnej:


Oglądamy też widoki (w tle mini obserwatorium astronomiczne z otwieraną kopułą)


Jak to na wsi bywa - mama prosi syna o przyniesienie jajek z kurnika:


Wreszcie ojciec Johna pokazuje nam swój warsztat gdzie konstuuje łodzie:


To jego chluba. Łódź wzorowana na XVIII wiecznych łodziach wielorybników z Nowej Anglii:


W pełnej okazałości, pod żaglami wygląda tak:

\
Pora już zwijać żagle z tego wspaniałego miejsca. Jest już popołudnie a my mamy do zobaczenie jeszcze gorzelnie i browar przy pubie. Na koniec George dostaje jeszcze prezent. Małą beczułkę. George oprócz tego że jest piwowarem domowym pełną gębą, to robi też wina z własnych winogron oraz destyluje mocniejsze alkohole. Pewnie ta baryłka będzie na jakiś z jego gin-ów.



W drodze do następnego punktu programu zatrzymujemy się na krótko w Watkins Glenn aby zjeść coś o czym każdy z nich mówi - Cannoli. To jakiś włoski przysmak którego nie znam. Bardzo popularny w Stanach ale podobno najlepsze miejsce aby to spróbować to właśnie Watkins Glenn. 
Wchodzimy do jakiejś budki pizzerii - 3 osoby to maksimum, które mogą się tam pomieścić. Zapach pizzy, oleju miesza się z zapachami ciast. Nie pachnie to zachęcająco. Ale każdy z nas prosi o jedno connoli
Mniam - bardzo dobre - przypomina mi to trochę rurki z kremem. Tylko inne ciasto, grubsze i krótsze  a nadzienie takie serowo-budyniowo-kremowe. Wygląda to tak:


Ruszamy teraz do słynnej miejscowej gorzelni. Finger Lakes Distilling.

Jest to piętrowy budynek - na dolnym poziomie robi się i leżakuje  alkohole a na górnym jest sklep z możliwością przetestowania produktów. Dostajemy menu i za 3 dolary możemy spróbować 3 alkoholi z listy ponad 20. Pan mówi nam, że prawo stanu Nowy Jork nie zezwala im na podawanie klientom więcej niż 3 wyrobów do testów i musimy dokładnie wybrać z listy to co chcemy bo nie będzie powtórek. 

Poniżej kilka zdjęć z tego miejsca:

Wystrój sklepu:



Gorzelnia z wysoką kolumną rektyfikacyjną

Beczki z alkoholem - na samym dole pracownik miesza zapewne słody



Produkty firmy w sklepie:




Seneca Drums to ich flagowy Gin. Spróbowałem go podczas testów. Aromat jałowca wręcz powalający ale też są dodatkowe nuty wielu rodzajów ziół.










Na koniec odwiedzamy jeszcze browar Dwie Kozy czyli Two Goats Brewing. http://www.twogoatsbrewing.com/

Sympatyczny pub i mikrobrowar zrobiony z odrestaurowanej stodoły. Mają pięć gatunków swojego piwa w kuflach ale niestety nie oferują testów wszystkich na raz. Zamawiamy więc - każdy z nas coś innego aby móc się podzielić. Ja wybieram IPA ale i tym razem się zawiodłem - bardzo mętne, bez wyraźnego aromatu chmielu i bez piany - jak dla mnie jest pięknym odzwierciedleniem motto piwowara z tego browaru, który  na ich stronie internetowej bezceremonialnie stwierdził, że dla niego warzenie piwa jest jak gotowanie zupy: dodaje się słód, chmiel warzy potem drożdże i gotowe :P 
Ale ich ciemne piwa były lepsze no i pierwszy raz od kilkunastu lat pograłem sobie w darta.

W drodze powrotnej do Ithaki były jeszcze ciekawe opowieści. Przytoczę jedną: Parę lat temu John wracał samochodem do Ithaki z workami wypełnionymi chmielem. W całym samochodzie pachniało bardzo mocno. Po drodze zatrzymał ich patrol policyjny. Jak tylko policjant kazał otworzyć okno to poczuł zapach chmielu - wyciągnął broń i skuł Johna. Biedak przesiedział kilka godzin na tylnim siedzeniu policyjnego cruisera. W oczekiwaniu na dodatkowe siły policji z granicznej miejscowości Buffalo, które przybyły wraz ze policyjnym psem wyszkolonym w poszukiwaniu narkotyków. Oczywiście pies niczego nie wywęszył.
Różne odmiany chmielu pachną inaczej. Ale jako że chmiel należy do tej samej rodziny botanicznej co konopie czasami niektórzy mogą myśleć, że to marihuana.... Szczególnie odmiany CTZ czyli Columbus, Tomahawk i Zeus mogą przypominać zapach konopii.